ఫ్రెండ్స్ ముందు హ్యాపీగా ఉంటావు… కానీ లోపల ఎందుకు ఖాళీ?
ఎప్పుడైనా ఆలోచించావా… ఫ్రెండ్స్‌తో లాఫ్ అవుతున్నప్పుడు, జోకులు వేస్తున్నప్పుడు, ఫోటోలు తీసుకుంటున్నప్పుడు — నువ్వు నిజంగా హ్యాపీనా? లేక ఆ హ్యాపీనెస్ కూడా ఒక మాస్క్నా?
మనం అందరం ఒక “చిల్ పర్సన్” అవతారం వేసుకుంటాం. కానీ ఒక్కసారి రూమ్‌లో ఒంటరిగా కూర్చున్నప్పుడు, మైండ్‌లో ఒక్క ప్రశ్న మోగుతుంది — “ఇంత నాయిస్, ఇంత స్మైల్స్ మధ్యలో కూడా ఎందుకు నేను లోపల ఖాళీగా ఫీల్ అవుతున్నాను?”
బయట హ్యాపీగా కనిపించడం ఒక స్కిల్ అయిపోయింది
ఇప్పటి జనరేషన్‌లో యాక్టింగ్ హ్యాపీ ఈజ్ ది న్యూ సర్వైవల్ స్కిల్.
ఫ్రెండ్స్ సర్కిల్‌లో ఎవరు ఎక్కువ ఫన్ అవుతారో, వాళ్లే “పాజిటివ్ వైబ్స్ పర్సన్” అనిపిస్తారు.
కానీ ఆ స్మైల్స్ వెనుక ఉన్న సైలెన్స్ ఎవరూ చూడరు.
మనం “ఎవరికి బోరింగ్ అనిపించకూడదు” అని ఫేక్ లాఫ్స్, ఫోర్స్డ్ ఎనర్జీ చూపిస్తాం.
కానీ రోజు చివర్లో ఆ ఎమోషనల్ బ్యాటరీ జీరో పర్సెంట్ అయిపోతుంది.
అప్పుడు నువ్వు ఫోన్‌లో స్క్రోల్ చేస్తూ, మ్యూజిక్ వేసుకుని, అంతర్గత ఖాళీని నింపడానికి ఏదో వెతుకుతావు.
ఆ లోపలి ఖాళీ ఏమిటి?
ఆ ఖాళీకి పేరు పెట్టడం కష్టం.
ఇది లోన్లినెస్ కాదు, డిప్రెషన్ కూడా కాదు.
ఇది ఒక ఇన్నర్ డిస్‌కనెక్షన్ — నువ్వు నీతోనే కనెక్ట్ కాకపోవడం.
మనం ఎప్పుడూ “నెక్స్ట్ ప్లాన్, నెక్స్ట్ అవుటింగ్, నెక్స్ట్ ప్రాజెక్ట్” గురించి ఆలోచిస్తాం.
కానీ “నేను నిజంగా ఏమి ఫీల్ అవుతున్నాను?” అనే ప్రశ్న అడగడం మర్చిపోతాం.
ఇది ఒక ఎమోషనల్ ఆటోపైలట్ మోడ్ లాంటిది — బయట సిస్టమ్ నడుస్తుంది కానీ లోపల సాఫ్ట్‌వేర్ ఫ్రీజ్ అయిపోయినట్టుగా.
నీ ఎమోషన్స్‌ను సప్రెస్ చేయడం మెయిన్ రీజన్
చిన్నప్పటి నుంచి మనం “స్ట్రాంగ్‌గా ఉండాలి”, “క్రై చేయొద్దు”, “వెర్రివాడిలా ఫీల్ అవ్వొద్దు” అనే లైన్ వింటూనే ఉన్నాం.
ఫలితం? మనం ఎమోషన్స్‌ను లాక్ చేసి ఉంచేసాం.
నిజానికి, నీ ఎమోషన్స్ కూడా నీలో బ్రీత్ అవ్వాలి.
నీకు సాడ్ అనిపిస్తే — అది ఓకే.
అదే ఎమోషన్‌ను సప్రెస్ చేస్తేనే ఆ ఖాళీ ఫీలింగ్ ఎక్కువ అవుతుంది.
మన బ్రెయిన్‌కి ఒక డీఫాల్ట్ హ్యాబిట్ ఉంటుంది — ఫీల్ అయిన ఎమోషన్స్‌ను స్టోర్ చేయడం కాదు, ఇగ్నోర్ చేయడం.
దాంతోనే ఆ ఎనర్జీ బాటిల్ అయి లోపల పెయిన్ అవుతుంది.
ఫ్రెండ్స్ ముందు మాస్క్ ఎందుకు వేసుకుంటావు?
సింపుల్ — యాక్సెప్టెన్స్ కోసం.
నువ్వు నీ నిజమైన వెర్షన్ చూపిస్తే “బోరింగ్”, “మూడీ”, “నెగటివ్” అనుకుంటారేమో అనిపిస్తుంది.
అందుకే సేఫ్ సైడ్‌గా ఒక ఫిల్టర్డ్ వెర్షన్ చూపిస్తావు.
ఫలితం — అవుట్‌సైడ్‌లో యాక్సెప్ట్ అవుతున్నా, నీలో మాత్రం డిస్‌కనెక్టెడ్ ఫీల్ అవుతావు.
ఇది సోషల్ మీడియా లాంటిదే.
ఇన్స్టాగ్రామ్‌లో హైలైట్స్ మాత్రమే కనిపిస్తాయి, డ్రాఫ్ట్స్ ఎవరూ చూడరు.
అటెన్షన్ ≠ కనెక్షన్
ఇప్పట్లో లైక్స్, ఫాలోవర్స్, పార్టీ ఇన్వైట్స్ ఇవన్నీ ఎక్కువ అటెన్షన్ ఇస్తాయి కానీ కనెక్షన్ కాదు.
మనం ఎవరైనా మన మీమ్‌కి రియాక్ట్ చేస్తే “వాళ్లు కేర్ చేస్తున్నారు” అనుకుంటాం.
కానీ నిజంగా మనను అర్థం చేసుకునే వాళ్లు చాలా రేర్.
ఫ్రెండ్స్ గ్రూప్‌లో ఉన్నప్పటికీ లోన్లినెస్ ఎందుకంటే మన కన్వర్సేషన్స్ డీప్ కాకపోవడం.
అన్నీ సర్ఫేస్ లెవల్ — “వాట్స్ అప్”, “లెట్స్ గో”, “డిడ్ యు సీ దాట్ రీల్?”
కానీ ఎవ్వరూ “నువ్వు నిజంగా ఎలా ఉన్నావు?” అని అడగరు.
నిజంగా నిన్ను అర్థం చేసుకునేది నువ్వే
ఇక్కడ ఒక పెయిన్‌ఫుల్ ట్రూత్ ఉంది —
ఎవరు నీ మైండ్‌లో ఏమి జరుగుతోందో పూర్తిగా అర్థం చేసుకోలేరు.
నీ బ్యాటిల్స్, నీ ఇన్సెక్యూరిటీస్, నీ గిల్ట్ — ఇవి నీకు మాత్రమే కనిపిస్తాయి.
అందుకే ఆ ఖాళీ ఫీలింగ్‌ను అదర్స్ ఫిల్ చేయలేరు.
ఫ్రెండ్స్ ఎంత దగ్గరైనా, ఆ ఎమోషనల్ వాక్యూం ను నువ్వే నింపాలి.
ఎలా అంటే?
నీతో కనెక్ట్ అవ్వడం నేర్చుకో
- సైలెన్స్ ని అవాయిడ్ చేయొద్దు.
కొంచెం టైం నీకు ఇవ్వు. ఫోన్, మ్యూజిక్, రీల్స్ అన్నీ ఆఫ్ చేసి 10 నిమిషాలు జస్ట్ సిట్.
మొదట స్కేరీగా ఉంటుంది, కానీ గ్రాడ్యువల్లీ నీ థాట్స్ క్లియర్ అవుతాయి. - రైట్ వాట్ యు ఫీల్.
జర్నల్ అంటే డైరీ కాదు — అది నీ మైండ్‌కి మిర్రర్.
“నేను ఇలా ఎందుకు ఫీల్ అవుతున్నాను?” అని రాయడం స్టార్ట్ చేయ్.
వ్రాయడం ద్వారా నీ ఎమోషన్స్‌కి షేప్ వస్తుంది. - ఓవర్‌థింకింగ్ ను ఆబ్జర్వ్ చేయ్, ఫైట్ కాదు.
మనం మైండ్‌తో ఫైట్ చేస్తే అది లౌడ్ అవుతుంది.
ఆబ్జర్వ్ చేస్తే కాల్మ్ అవుతుంది.
నీ థాట్స్ అనేవి వేవ్స్ లాంటివి — ఫైట్ చేస్తే డ్రౌన్ అవుతావు, ఆబ్జర్వ్ చేస్తే ఫ్లోట్ అవుతావు. - సే “నో” మోర్ ఆఫ్టెన్.
ప్రతి అవుటింగ్, ప్రతి ప్లాన్ అటెండ్ చేయాల్సిన అవసరం లేదు.
నీ ఎనర్జీని ప్రొటెక్ట్ చేయ్.
సెల్ఫ్-రెస్పెక్ట్ అంటే బౌండరీస్ పెట్టడం కూడా. - హానెస్ట్ కన్వర్సేషన్స్ ప్రాక్టీస్ చేయ్.
“ఇవాళ్ మూడ్ లేదు” అని చెప్పడం కూడా కరేజ్.
ఫేక్ స్మైల్స్ కంటే సైలెన్స్ బెటర్.
ఖాళీ ఫీలింగ్ వచ్చిందంటే, అది సైన్ — నీ సౌల్ టైర్డ్ అయింది
నీకు ఆ లోపలి ఎమ్ప్టినెస్ అనిపిస్తే, అది సమ్తింగ్ ఈజ్ రాంగ్ విత్ యువర్ అలైన్‌మెంట్.
నీ గోల్స్, హ్యాబిట్స్, రిలేషన్‌షిప్స్ — ఇవన్నీ నీ ఆథెంటిక్ సెల్ఫ్‌తో డిస్‌కనెక్ట్ అయిపోయి ఉంటాయి.
ఒక్కసారి రిఫ్లెక్ట్ అవ్వు:
నీకు నిజంగా ఏమి కావాలి?
హ్యాపీగా కనిపించడం లేదా పీస్‌ఫులీ ఉండడం?
హ్యాపీ ఫేసెస్ అందరికీ నచ్చుతాయి, కానీ పీస్‌ఫుల్ మైండ్ రేర్.
పీస్ అంటే నాయిస్ లేకపోవడం కాదు, అది సెల్ఫ్-అండర్‌స్టాండింగ్ ప్రెజెన్స్.
ఎమ్ప్టినెస్ ని క్యూర్ చేయడం కాదు — లిసెన్ చేయడం
ప్రతి ఎమోషన్‌ని ఫిక్స్ చేయాలనే మన రష్ వల్ల మనం మరింత లాస్ట్ అవుతాం.
సమ్టైమ్స్, నీకు జస్ట్ నీ పెయిన్‌కి లిసెన్ చేయడం వితౌట్ జడ్జింగ్ ఇట్ అవసరం.
“నేను ఇలా ఫీల్ అవ్వకూడదు” అనడం కంటే “ఇలా ఫీల్ అవుతున్నాను” అని యాక్సెప్ట్ చేయడం పవర్‌ఫుల్.
యాక్సెప్టెన్స్ అంటే వీక్‌నెస్ కాదు — అది క్లారిటీకి ఫస్ట్ స్టెప్.
లోపలి ఖాళీ ఉన్నా నువ్వు బ్రోకెన్ కాదు
చాలా మందికి అనిపిస్తుంది — “ఐ ఫీల్ ఎమ్ప్టీ, సో సమ్తింగ్ ఈజ్ రాంగ్ విత్ మీ.”
కాదు.
దట్ ఎమ్ప్టినెస్ మీన్స్ నీలో ఇంకా ట్రూత్ ఉన్నది.
నువ్వు ఫేక్ స్మైల్స్, ఫేక్ ఫ్రెండ్స్, ఫేక్ వెలిడేషన్ రికగ్నైజ్ చేయగలిగే స్టేజ్‌కి వచ్చావు.
ఇది ఒక అవేకనింగ్ ఫేజ్.
నీ థాట్స్ డీప్ అవుతున్నాయి, నీ ప్రైయారిటీస్ మారుతున్నాయి,
నీకు కావలసిన రిలేషన్‌షిప్స్ ఆథెంటిక్‌గా ఉండాలని అనిపిస్తోంది.
దట్ ఈజ్ గ్రోత్ — పెయిన్‌ఫుల్ బట్ రియల్.
మనం అందరం ఏదో ఒక విధంగా “యాక్టింగ్ ఓకే” జనరేషన్.
బయట లాఫ్టర్, రీల్స్, మీమ్స్ — లోపల సైలెన్స్, కన్ఫ్యూషన్, ఎమ్ప్టినెస్.
కానీ ఆ సైలెన్స్ కూడా నీ జర్నీ లో భాగం.
నీ ఎమోషన్స్‌ను సప్రెస్ చేయకుండా, నీలోని ట్రూత్‌ను చూడి.
నీకు నీతో హానెస్ట్ కన్వర్సేషన్ స్టార్ట్ అవగానే, ఆ ఖాళీ స్లోలీ నిండిపోతుంది.
ఎందుకంటే నిజమైన హ్యాపీనెస్ అనేది బయట క్రౌడ్‌లో కాదు —
నీ సౌల్‌ని నువ్వు హియర్ చేసినప్పుడు వస్తుంది.
ఇదే ఎక్స్‌పీరియెన్స్ నీకు కూడా ఉంటే, దీన్ని చదవు → [లోపల బాధ పడుతూ ఓవర్‌థింక్ చేయడం వల్ల మనసు ఎందుకు టైర్డ్?]
అందంగా అనిపించిన భావాన్ని పదాల్లో మార్చే నైపుణ్యం, ప్రతి వాక్యంలో తలపోసే సున్నితత్వం… ఇవే సంజన రాతల్లో ప్రత్యేకత. ప్రేమ, నమ్మకం, ఒత్తిడిలాంటి భావోద్వేగాల్ని నిండుగా చెప్పేలా, కానీ చదివినవాళ్ల గుండె నొప్పించకుండా రాయడమే ఆమె శైలి. ఆమె వాక్యాల్లో తడిచినపుడు, మీ జీవితపు చిన్న మజిలీ గుర్తొస్తుందనిపించకమానదు.
