“ఎందుకీ ఫీలింగ్ వస్తుంది అంటే — నా కోసం ఎవరూ ఎప్పుడూ సర్ప్రైజ్ చేయరా?”

ఎప్పుడైనా ఒక్కసారి ఆలోచించావా —
మనమందరం ఎవరికో ఒకరికి సర్ప్రైజ్ ఇవ్వడం, విశ్ చేయడం, మిమ్మల్ని గుర్తుపెట్టుకోవడం అంటే చాలా ఇష్టం.
కానీ అదే మనకు ఎప్పుడూ జరగదు అనిపించినప్పుడు?
ఆ మైండ్‌లో వచ్చే చిన్న బలహీనతే — “నాకెవరూ గుర్తు పెట్టుకోరా?”

ఇది చిన్న విషయం కాదు.
ఇది మన విలువని కొలిచే సైలెంట్ test లాంటిది.

మనం ఎదురు చూస్తున్నది గిఫ్ట్ కాదు… గుర్తింపు

ఎవరైనా మన కోసం చిన్న surprise ప్లాన్ చేస్తే మనం ఎందుకు అంత happy అవుతామంటే —
మనకు మనం గుర్తు ఉన్నామనే ఫీలింగ్ వస్తుంది.

అదే emotion లేకపోతే… మన లోపల నిశ్శబ్దంగా ఒక loneliness build అవుతుంది.
ప్రతిసారీ మనమే ఇతరుల birthdays, plans, emotions చూసుకుంటుంటే —
“నాకెవరు?” అనే ప్రశ్న మనసులో గూడు కడుతుంది.

అది gift గురించి కాదు, అది attention గురించి.

“వాళ్లు పట్టించుకోవడం మానేశారు” అనుకుంటాం… కానీ నిజం ఇంకోలా ఉంటుంది

ప్రియా అనే అమ్మాయిని ఊహించు.
తన ఫ్రెండ్స్ birthdays కి handmade cards చేస్తుంది, video edits కూడా.
కానీ ఆమె birthday కి — silence.
వాళ్లు మర్చిపోయారేమో కానీ ఆమె మాత్రం ఆ రోజు fake smileతో “no problem” అనింది.
అయినా రాత్రికి pillow మీద tears పడ్డాయి.

ఆమె తప్పా? కాదు.
కానీ ఆమె pattern అలా ఉంది — give, give, give.
అలా ఉండి “why doesn’t anyone surprise me?” అనడం irony కాదా?

ఎందుకీ అనిపిస్తుంది అంటే… మనం మనల్ని అదృశ్యం చేసుకున్నాం

మనమంతా “others-first” మోడ్‌లో ఉండిపోతాం.
ఎవరైనా కావాలంటే మనం first help చేస్తాం.
మనకు ఏదైనా కావాలంటే, “చిన్న విషయం దానికేముంది” అని మనమే skip చేస్తాం.

ఇలాగే slowly మనకు “expectation ఉండకూడదు” అనే training అయిపోతుంది.
కానీ అది healthy కాదు.
ఎందుకంటే affection కూడా oxygen లాంటిదే — కొంచెం కావాలి మనసుకు బ్రతకడానికి.

“సర్ప్రైజ్ ఎవరైనా చేస్తే బాగుంటుంది” అనుకోకుండా… నువ్వే నీకు సర్ప్రైజ్ ఇవ్వు

అదీ నిజమైన game changer.
ఎవరో wish చేయలేదు కాబట్టి sad అవ్వడం బదులు,
నీ birthdayకి నీకో gift కొనిపెట్టు.
లేదా work మధ్యలో నీకో chill coffee treat ఇవ్వు.

ఇలా నీకోసం నీకే సర్ప్రైజ్ ఇవ్వడం మొదలుపెడితే,
బయటివాళ్ల validation మీద ఆధారపడాల్సిన అవసరం తగ్గిపోతుంది.
మనసు నిండినప్పుడు, బయట affection bonus లా అనిపిస్తుంది, necessity కాదు.

నిజమైన సర్ప్రైజ్ అంటే ఏమిటో ఎప్పుడైనా ఆలోచించావా?

వాళ్లు మన కోసం grand gift ప్లాన్ చేయడం కాదు…
మనల్ని మనమే తిరిగి గుర్తించడమే.

చిన్న మాట, చిన్న లింక్, “నీకు ఈ song నచ్చుతుందని అనుకున్నా” అనే message కూడా మనసు తాకుతుంది —
మన లోపల peace ఉన్నప్పుడు.
కానీ మనం లోపలే ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు,
ఎంత affection ఇచ్చినా అది తృప్తి ఇవ్వదు.

ప్రపంచం నిన్ను సర్ప్రైజ్ చేయకపోవడం సమస్య కాదు.
నువ్వే నీను సర్ప్రైజ్ చేయడం మర్చిపోవడమే అసలు సమస్య.

ఎందుకంటే ఒకసారి నువ్వు నీ importance ఫీల్ అయ్యాక —
ప్రపంచం కూడా నీ presenceని గుర్తించకుండా ఉండలేడు.

తరువాత ఎవరో నిన్ను గుర్తు పెట్టుకోలేదని బాధపడే ముందు అడుగు —
“నేను నన్ను ఎంతసార్లు గుర్తు పెట్టుకున్నాను?”

అదే ఫీలింగ్‌ని లోతుగా చెప్పిన ఆర్టికల్ ఇది → [ఫెయిల్ అయ్యినప్పుడు బంధువుల ముందే సిగ్గు పడుతున్నావా?]