“గిఫ్ట్ ఇచ్చి థ్యాంక్స్ కూడా రాకపోతే నీలో ఎందుకు కోపం పెరుగుతుంది?”
ఒకసారి నిజాయితీగా ఆలోచించు…
ఎప్పుడైనా ఎవరికైనా గిఫ్ట్ ఇచ్చి, వాళ్ల రియాక్షన్ నీ ఎక్స్పెక్ట్ చేసినట్టు రాకపోయినప్పుడు నీకు కోపం వచ్చిందా?
అంటే “వాళ్లు కనీసం థ్యాంక్స్ కూడా చెప్పలేదు” అని మనసులో నిప్పులు చెలరేగాయా?
అది ఎవరికైనా జరగొచ్చు.
కానీ అసలు ప్రశ్న ఏమిటంటే — మనం గిఫ్ట్ ఇచ్చినందుకు వాళ్లు థ్యాంక్స్ చెప్పకపోతే మనకి అంత కోపం ఎందుకు వస్తుంది?
అదీ ఫీలింగ్ వెనక ఉన్న నిజమైన సైకాలజీ ఏమిటి?
గిఫ్ట్ అంటే మనం ఇచ్చే వస్తువు కాదు… మన ఫీలింగ్
మనకు అనిపిస్తుంది, “నేను వాళ్లకు ఒక గిఫ్ట్ ఇచ్చా, వాళ్లు సంతోషపడతారు.”
కానీ నిజంగా మనం గిఫ్ట్ ఇస్తున్నది వాళ్లకు కాదు — మన ఫీలింగ్‌కి అవుట్‌లెట్ ఇస్తున్నాం.
అంటే నువ్వు గిఫ్ట్ ఇచ్చినప్పుడు,
అది నీ అఫెక్షన్, నీ కేర్, నీ ఎమోషన్‌ని రిప్రజెంట్ చేస్తుంది.
కాబట్టి వాళ్లు రియాక్ట్ అవ్వకపోతే — మనం అనుకోకుండా దానిని రిజెక్షన్ లాగా ఫీల్ చేస్తాం.
ఇది సాదా మాటల్లో ఇలా ఉంటుంది —
“నేను ఇచ్చిన ప్రేమను గుర్తించలేదు.”
మనం ఎక్స్పెక్ట్ చేసే థ్యాంక్స్ అంటే అప్రిషియేషన్ కాదు… వాలిడేషన్
చాలామందికి అనిపిస్తుంది, “నేను అప్రిషియేషన్ కోరుకోవట్లేదు, కానీ థ్యాంక్స్ చెప్పడం బేసిక్ కర్టసీ కదా!”
సరే, అది నిజం.
కానీ డీప్‌గా చూసుకుంటే, మనం యాక్చువల్లీ వాలిడేషన్ కోరుకుంటున్నాం.
అంటే మనం చేసే గుడ్ థింగ్‌ని ఎవరో అక్నాలెజ్ చేస్తే,
మనలో ఒక వార్మ్ ఫీలింగ్ వస్తుంది — “నా ప్రయత్నం విలువైంది.”
దాన్ని పొందకపోతే, మన బ్రెయిన్ దాన్ని రిజెక్షన్గా ట్యాగ్ చేస్తుంది.
సైకాలజిస్టులు చెబుతున్నారు —
మనలోని రివార్డ్ సిస్టమ్ థ్యాంక్స్, స్మైల్, రియాక్షన్ లాంటి చిన్న చిన్న అప్రిషియేషన్‌లతో ట్రిగ్గర్ అవుతుంది.
ఇవి డోపమైన్ లెవెల్స్ పెంచుతాయి, మనకు “ఐ మ్యాటర్” అనే భావన ఇస్తాయి.
అది రాకపోతే, మనలో డిసప్పాయింట్‌మెంట్ జనరేట్ అవుతుంది.
“నేను వాళ్ల కోసం చేశాను, వాళ్లు ఏమీ చెప్పలేదు” — ఈ డైలాగ్ డేంజరస్ ఎందుకు?
ఈ డైలాగ్‌లో హిడెన్ మీనింగ్ ఉంటుంది:
“నేను నిన్ను సంతోషపెట్టడానికి చేశాను, ఇప్పుడు నీ రియాక్షన్ ఆధారంగా నా వర్త్ డిసైడ్ అవుతుంది.”
ఇది డేంజరస్ ఎందుకంటే మనం మన ఎమోషన్‌ని వాళ్ల బిహేవియర్ మీద డిపెండ్ చేయడం ప్రారంభిస్తాం.
అంటే మనం ఎమోషనల్‌గా ఔట్‌సోర్సింగ్ చేస్తున్నాం.
ఎవరైనా థ్యాంక్స్ చెప్పకపోతే మన మూడ్ డౌన్ అవుతుంది,
చెప్పితే అప్‌లిఫ్ట్ అవుతుంది — ఈ ప్యాటర్న్ కంట్రోల్‌లో లేకపోతే, మన హ్యాపినెస్ ఒక ఎక్స్టర్నల్ స్విచ్ అవుతుంది.
నిజంగా వాళ్లు థ్యాంక్స్ చెప్పకపోవడం అంటే డిస్‌రెస్పెక్ట్‌నా?
అప్పుడప్పుడూ కాదు.
చాలాసార్లు వాళ్లు జెన్యూన్‌గా ఓవర్‌వెల్మ్డ్ అయి, వర్డ్స్ రాకపోవచ్చు.
లేదా వాళ్లు “ఇది క్లోస్ బాండ్ కదా, థ్యాంక్స్ అవసరం లేదుగా” అని అనుకుని ఉండొచ్చు.
మనకు ఇది డిస్‌రెస్పెక్ట్ లా అనిపించవచ్చు కానీ వాళ్లకు అది “కంఫర్ట్ జోన్” లా ఉంటుంది.
అంటే, “ఇంత దగ్గరి మనిషికి ఫార్మల్‌గా థ్యాంక్స్ ఎందుకు చెప్పాలి?” అనే మైండ్‌సెట్.
కానీ మన బ్రెయిన్‌కి అది లాజిక్‌గా అర్థం అయినా, ఎమోషనల్‌గా అది పెయిన్‌ఫుల్‌గా అనిపిస్తుంది.
ఎందుకంటే మనం ఎఫర్ట్ పెట్టినప్పుడు రెస్పాన్స్ రావాలి అనే నేచురల్ నీడ్ మనుషులకి ఉంటుంది.
గిఫ్ట్ వెనక ఉన్న “హిడెన్ డీల్”
నిజం చెప్పాలి అంటే, చాలా సార్లు మనం గిఫ్ట్ ఇస్తున్నప్పుడు కూడా మనసులో ఒక అన్‌స్పోకెన్ డీల్ ఉంటుంది.
అది ఇలా ఉంటుంది —
“నేను నీకు ఇస్తున్నాను, నువ్వు నన్ను వ్యాల్యూ చేయాలి.”
ఇది సెల్ఫిష్‌నెస్ కాదు.
ఇది ఒక ఎమోషనల్ ట్రాన్సాక్షన్.
మనం అటెన్షన్, అఫెక్షన్ లాంటి నాన్ మెటీరియల్ రిటర్న్స్ ఎక్స్పెక్ట్ చేస్తాం.
కానీ ఎవరు రెస్పాన్స్ ఇవ్వకపోతే, మనకు అనిపిస్తుంది —
“వాళ్లకి నా ప్రెజెన్స్ విలువే లేదు.”
ఇదే యాంగర్‌కి మూలం.
“ఎందుకు కోపం పెరుగుతుంది?” – అసలు బ్రెయిన్ లెవెల్‌లో ఏమవుతుంది?
మన బ్రెయిన్ రివార్డ్స్ అండ్ రిసిప్రాసిటీ మీద ఆపరేట్ అవుతుంది.
మనము ఎవరికైనా కైండ్‌నెస్ చూపితే, రిసిప్రొకేషన్ ఫార్మ్‌లో ఫీడ్‌బ్యాక్ ఎక్స్పెక్ట్ చేస్తాం.
అది రాకపోతే, బ్రెయిన్ “ఇన్‌జస్టిస్” గా ఫీల్ చేస్తుంది.
అదే రీజన్ నువ్వు “ఇంతగా ఇచ్చినా కూడా వాళ్లు గుర్తు పెట్టుకోలేదు” అని ఆలోచిస్తూ ఇరిటేట్ అవుతావు.
న్యూరోసైన్స్ స్టడీస్ చెబుతున్నాయి —
ఎవరో థాంక్‌లెస్‌గా బిహేవ్ చేసినప్పుడు, మన బ్రెయిన్‌లోని అంటీరియర్ ఇన్సులా మరియు అమిగ్డాలా యాక్టివేట్ అవుతాయి.
ఇవి యాంగర్ మరియు డిస్గస్ట్‌ని ట్రిగ్గర్ చేసే రీజియన్స్.
అందుకే “నువ్వు కృతజ్ఞత లేకుండా ప్రవర్తించావు” అనే చిన్న విషయమూ మనకు పెద్ద ఇన్సల్ట్ లా అనిపిస్తుంది.
కానీ కోపం తగ్గించుకోవడం ఎలా?
- గిఫ్ట్ ఇచ్చినప్పుడు, రిటర్న్ ఎక్స్పెక్ట్ చేయొద్దు.
ఇది క్లిషేలా అనిపిస్తుంది కానీ ఇది పీస్‌కి కీ.
నువ్వు ఎవరికైనా గిఫ్ట్ ఇస్తున్నప్పుడు, అది వాళ్ల రియాక్షన్ కోసం కాదు — నీ ఎమోషన్ కోసం. - ఇంటెంట్ పై ఫోకస్ పెట్టు, అవుట్‌కమ్‌పై కాదు.
“నేను ఈ గిఫ్ట్ ఎందుకి ఇచ్చా?” — అఫెక్షన్, కేర్, లవ్ కోసం కదా?
ఆ ఇంటెన్షన్ ప్యూర్‌గా ఉంటే, వాళ్ల రియాక్షన్ మీద ఆధారపడనవసరం లేదు. - థ్యాంక్స్ రాకపోవడాన్ని పర్సనల్‌గా తీసుకోకు.
వాళ్ల పర్స్పెక్టివ్ కూడా గుర్తు పెట్టుకో.
కొందరికి గ్రాటిట్యూడ్ ఎక్స్‌ప్రెస్ చేయడం నేచురల్లీ రాదు.
వాళ్లకు ఎమోషన్ చూపడం ఆక్వర్డ్‌గా ఉంటుంది. - సైలెంట్ గ్రాటిట్యూడ్ గుర్తించు.
కొందరు థ్యాంక్స్ చెప్పకపోయినా, వారి జెష్చర్స్‌లో అప్రిషియేషన్ ఉంటుంది.
ఒక చిన్న స్మైల్, ఐ కాంటాక్ట్, లేదా ఎఫర్ట్ గుర్తు పెట్టుకోవడం — ఇవి వర్బల్ థ్యాంక్స్ కంటే ఎక్కువ మీనింగ్ ఉంటాయి. - సెల్ఫ్ వాలిడేషన్ ప్రాక్టీస్ చేయి.
నిన్ను అప్రిషియేట్ చేయడానికి ఎవరూ అవసరం లేదు.
“నేను లవ్‌తో ఇచ్చా, అదే చాలు” అనే థాట్ బిల్డ్ చేయి.
ఇది లాంగ్-టెర్మ్ ఎమోషనల్ ఇండిపెండెన్స్‌కి ఫౌండేషన్ అవుతుంది.
ఒకసారి ఆలోచించు…
నువ్వు ఎవరికైనా గిఫ్ట్ ఇచ్చావు. వాళ్లు “థ్యాంక్స్” అనలేదు.
కానీ ఒక రోజు, వాళ్లు నిన్ను స్మాల్ హెల్ప్ కోసం కాల్ చేశారు.
నువ్వు రిస్పాండ్ అయ్యావు ఎందుకంటే నీ ఎమోషన్ స్టిల్ ప్యూర్‌గా ఉంది.
ఇప్పుడు నీ మనసులో ప్రశ్న — “అయితే నేను తప్పా?”
కాదు.
నీ ఎమోషన్ జెన్యూన్ అయితే, నువ్వు రైట్.
కానీ ఆ జెన్యూన్‌నెస్‌కి వాళ్ల రిస్పాన్స్ రిలెవెన్స్ తక్కువ.
మన కైండ్‌నెస్‌ని రిస్పాన్స్‌తో మెజర్ చేయడం ఆపేస్తే,
మన పీస్ మల్టిప్లై అవుతుంది.
గిఫ్ట్ ఇచ్చి థ్యాంక్స్ రాకపోవడం కోపం తెప్పిస్తుంది — ఎందుకంటే అది మనం లవ్‌తో ఇచ్చిన ఎమోషన్‌ని తిరస్కరించినట్టే అనిపిస్తుంది.
కానీ ప్రతి థాంక్‌లెస్ మూమెంట్ ఒక చిన్న టెస్ట్ —
నీ ఎమోషన్ ప్యూరిటీని, నీ పేషెన్స్‌ని, నీ మ్యాచ్యూరిటీని చూపించే టెస్ట్.
నిజమైన గివింగ్ అంటే రిస్పాన్స్ కోసం కాదు… రియలైజేషన్ కోసం.
నువ్వు ఇవ్వడం వల్ల సంతోషం కలిగిందంటే, అదే బిగ్గెస్ట్ రివార్డ్.
ఎందుకంటే థ్యాంక్స్ అనేది మాట కాదు — అది మనసులో ఉండే ఫీలింగ్.
కొన్ని సార్లు వాళ్లు చెప్పకపోయినా, అది వాళ్ల కళ్లలో, స్మాల్ యాక్ట్స్‌లో ఉంటుంది.
కాబట్టి, గిఫ్ట్ ఇచ్చి థ్యాంక్స్ రాకపోయినా, నీ ఎమోషన్ చీప్ అవ్వదు.
నీ గివింగ్ స్పిరిట్ ఇంటాక్ట్‌గా ఉంటుంది.
ఎందుకంటే చివరికి, జెన్యూన్ పీపుల్ గివ్ — రికగ్నిషన్ కోసం కాదు, కనెక్షన్ కోసం.
ఇలాంటిదే ఒక ఆర్టికల్ మన సైట్‌లో ఉంది, చూడి → [ఇంట్లో అందరూ ఉన్నా… లోపల మాత్రం ఒంటరితనం ఎందుకింత వేధిస్తుంది]
అందంగా అనిపించిన భావాన్ని పదాల్లో మార్చే నైపుణ్యం, ప్రతి వాక్యంలో తలపోసే సున్నితత్వం… ఇవే సంజన రాతల్లో ప్రత్యేకత. ప్రేమ, నమ్మకం, ఒత్తిడిలాంటి భావోద్వేగాల్ని నిండుగా చెప్పేలా, కానీ చదివినవాళ్ల గుండె నొప్పించకుండా రాయడమే ఆమె శైలి. ఆమె వాక్యాల్లో తడిచినపుడు, మీ జీవితపు చిన్న మజిలీ గుర్తొస్తుందనిపించకమానదు.
