ఆమెకి ఎలా ప్రపోజ్ చేయాలో తెలియడం లేదు, హెల్ప్ ప్లీజ్!
రాత్రి 2 గంటలు అయ్యాయి… మళ్ళీ నిద్రలేదు. కళ్ళు మూస్తే ఆమె చిరునవ్వు కనిపిస్తుంది. ఫోన్‌లో ఆమె పేరు టైప్ చేసి మళ్ళీ డిలీట్ చేస్తున్నాను. ఇంత కన్ఫ్యూజన్ ఎందుకు రా నాకు?
మూడు నెలలైంది… ఆమెని మొదటిసారి చూసినప్పటి నుంచి. ఆఫీసులో కాఫీ మెషిన్ దగ్గర నిలుచుని, ఆమె నవ్వుతూ ఫ్రెండ్స్ తో మాట్లాడుతుండేది. అప్పట్నుంచి రోజూ అదే టైమ్‌కి కాఫీ తీసుకోవాలని అనిపిస్తుంది.
కానీ హాయ్ కూడా చెప్పలేదు ఇంతవరకు. పక్కనే వెళ్ళినప్పుడు గుండె బాంబు పేలినట్లు అనిపిస్తుంది. చేతులు వణుకుతాయి, మాట రావడం లేదు.
నిన్న మా ఫ్రెండ్ రాజేష్ అన్నాడు – “ఎంత రోజులు ఇలాగే దూరం నుంచి చూస్తూ ఉంటావు? వెళ్ళి మాట్లాడు!” అన్నాడు. అంత ఈజీగా చెప్పేసాడు. కానీ నాకెందుకు ఇంత భయం?
ఆమె నా టైప్ కాకపోవచ్చు కదా? నేను చెప్పినప్పుడు నవ్వి వెళ్ళిపోతే? లేదా అవార్డ్‌గా ఫీల్ అయితే? ఇన్ని ఇఫ్స్ అండ్ బట్స్ మనసులో తిరుగుతూ ఉంటాయి.
నిజం చెప్పాలంటే, ఆమె సూపర్ స్మార్ట్. నా కంటే బెటర్ జాబ్‌లో ఉంది. అందమైనది. పర్సనాలిటీ కూడా అదిరిపోతుంది. నేనేం ఆమెకి ఆఫర్ చేయగలను?
కానీ మా కామన్ ఫ్రెండ్ ప్రియ అన్నది ఒకసారి గుర్తుకు వస్తుంది. “లవ్ అంటే రెండు పర్ఫెక్ట్ పీపుల్ కలవడం కాదు, రెండు ఇంకంప్లీట్ హార్ట్స్ ఒకటి అవ్వడం” అని చెప్పింది. అప్పుడు నాకు అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడు అర్థమైంది.
గత వారం మాత్రం చాలా హోప్ వచ్చింది. లంచ్ టైమ్‌లో ఆమె ఒంటరిగా కూర్చుని ఫోన్ చూస్తుంది. నేను దగ్గరికి వెళ్ళాను, “హాయ్, ఇక్కడ కూర్చోవచ్చా?” అని అడిగాను. ఆమె చూసి స్మైల్ ఇచ్చి “షూర్” అన్నది.
అర్ధగంట మాట్లాడాం. సినిమాలు, ట్రావెలింగ్, ఫుడ్ – అన్ని గురించి. ఆమెకు హిక్కింగ్ అంటే చాలా ఇష్టమట. నాకు కూడా అదే హాబీ. చాలా కామన్ ఇంట్రెస్ట్స్ ఉన్నాయని అర్థమైంది.
అక్కడే చెప్పాలని అనిపించింది. కానీ ధైర్యం రాలేదు. ఆమె వెళ్ளిపోయాక మనసులో “ఫుల్ ఇడియట్ నువ్వు” అని తిట్టుకున్నాను.
ఇప్పుడు మళ్ళీ అదే డైలెమా. ఎలా స్టార్ట్ చేయాలి? డైరెక్ట్‌గా “ఐ లవ్ యూ” అంటే ఎక్కువ అయిపోతుందా? స్లో మోషన్‌లో ఫ్రెండ్షిప్ బిల్డ్ చేసి, తర్వాత చెప్పాలా?
మా ఫ్రెండ్ సురేష్ అన్నాడు “రోజ్ చాట్ చేయడం స్టార్ట్ చేయి. టెక్స్ట్‌లో కన్వర్సేషన్ బిల్డ్ అప్ చేయి. తర్వాత కాఫీకి అడుగు.” సేం లాజికల్‌గా అనిపిస్తుంది.
పర్సనల్‌గా నేనే చాలా ఇంట్రోవర్ట్. పబ్లిక్‌లో మాట్లాడటం కూడా కష్టం. కానీ ఆమె కోసం ఈ చేంజ్ తెచ్చుకోవాలని అనిపిస్తుంది.
నిన్న రాత్రి యూట్యూబ్‌లో “హౌ టు ప్రపోజ్ ఎ గర్ల్” వీడియోలు చూశాను. అందులో రకరకాల ఐడియాస్ చెప్పారు. పూలతో, కార్డ్‌తో, సర్‌ప్రైజ్‌తో… కానీ అవన్నీ మామూలుగా అనిపిస్తున్నాయి.
ఆమెకు స్పెషల్ అనిపించాలి కదా? కానీ ఓవర్ డూ చేసి వేర్డ్ అనిపించకూడదు. ఈ బ్యాలెన్స్ ఎలా చేయాలి?
మా అమ్మ ఎప్పుడో అన్నది గుర్తుకు వస్తుంది. “పిల్లోడు, లవ్ అంటే కేవలం చెప్పడం కాదు, ఫీల్ చేయించడం” అని చెప్పింది. అప్పుడు చిన్నవాడిని, అర్థం కాలేదు. ఇప్పుడు క్లియర్‌గా అర్థమైంది.
ఆమెతో మాట్లాడినప్పుడు, ఆమె ఐస్ చూస్తుంటే చాలా హ్యాపీగా అనిపిస్తుంది. నవ్వు చాలా జెన్యూయిన్. ఆమె కూడా నాతో మాట్లాడటంలో కంఫర్టబుల్ అనిపిస్తుంది.
బట్ మైండ్ అంటుంది – “అది మైత్రి కావచ్చు కదా? లవ్ అని ఎలా కన్ఫర్మ్ చేస్తావు?”
ఇదంతా ఆలోచిస్తూ ఉంటే, రియలైజ్ అయ్యింది. నేను చాలా కాంప్లికేట్ చేస్తున్నాను. ఆమెతో నార్మల్‌గా ఫ్రెండ్షిప్ బిల్డ్ చేసి, తర్వాత నేచురల్‌గా ఫీలింగ్స్ ఎక్స్‌ప్రెస్ చేయాలి.
టుమారో మార్నింగ్ ఆమెకి గుడ్ మార్నింగ్ టెక్స్ట్ పంపాలని డిసైడ్ అయ్యాను. స్మాల్ స్టెప్, కానీ స్టార్ట్ అవుతుంది.
చివరికి అర్థమైంది… లవ్ అంటే ఇదే కావచ్చు. కేవలం ఆమెతో ఉన్నప్పుడు నేనే నేను అనిపించడం, ఆమె హ్యాపినెస్‌కి నేను రీజన్ అవ్వాలని అనిపించడం.
జీవితంలో జరిగే చిన్న సంఘటనల్ని పెద్ద కోణంలో చూడగల కన్ను, వాటిని చదివే ప్రతి ఒక్కరికి తలొరిగేలా రాసే కలం… ఈ రెండూ కలిపితే రాహుల్ రాతలూ అవుతాయి.
పాఠకుల మనసును గౌరవిస్తూ, అభిప్రాయాలపై గమనికలతో—not జడ్జ్‌మెంట్స్‌తో—రాసే కంటెంట్‌ ఆయన ప్రత్యేకత.
సాధారణ విషయాలపై గంభీరంగా రాయాల్సిన అవసరం ఉన్నప్పుడు, అందరికీ అర్థమయ్యే భాషలో, అయితే లోతుగా చెప్పడం రాహుల్ శైలి.
