“నువ్వు ‘సినిమా లైన్‌లో వెళ్లాలి’ అనుకుంటే వాళ్లు ‘ఇంజినీరింగ్’ ఎందుకు బలవంతం చేస్తారు?”

నువ్వు బోల్డ్‌గా చెప్పిన రోజు — “నాకు సినిమా లైన్‌లోకి వెళ్లాలి” — గుర్తుందా వాళ్ల ఫేస్?
ఒక షాక్, ఒక సైలెన్స్, ఒక సెంటెన్స్: “మా ఇంట్లో ఆ మాట వద్దు.”

ఇది ఎమోషనల్ డ్రామా కాదు, ఇది టిపికల్ ఇండియన్ పేరెంట్ రియాక్షన్. వాళ్ల జెనరేషన్‌కి సినిమా అంటే గ్లామర్, స్ట్రగుల్, ఫెయిల్యూర్.
వాళ్ల దృష్టిలో సేఫ్ జాబ్ అంటే సాఫ్ట్‌వేర్, డాక్టర్, ఇంజినీర్.
కానీ మన దృష్టిలో సేఫ్ అంటే — మనం జెన్యూయిన్‌గా ఎంజాయ్ చేసే లైఫ్.

ఇది క్లాష్ ఆఫ్ డెఫినిషన్.

వాళ్లు “సక్సెస్ = సాలరీ” గా డిఫైన్ చేస్తారు. మనం “సక్సెస్ = సాటిస్‌ఫాక్షన్” గా డిఫైన్ చేస్తాం.

ప్రాబ్లమ్ ఏమిటంటే, వాళ్లు ప్రాక్టికల్ ఫియర్‌తో ఉంటారు — “ఈ ఫీల్డ్‌లో సెటిల్ అవుతావా?”
మన ఫ్రస్ట్రేషన్ ఏంటంటే — “నా ప్యాషన్‌ని ఎందుకు క్వశన్ చేస్తారు?”

చూడు, ఎల్డర్స్‌కి ‘ప్యాషన్’ అంటే టైమ్ వేస్ట్ అనిపిస్తుంది ఎందుకంటే వాళ్లు స్ట్రగుల్ చూసిన తరం.
వాళ్లకు 80’s, 90’sలో ఫిల్మ్ ఫీల్డ్ అంటే సర్వైవల్ గేమ్.
కానీ నేటి డిజిటల్ వరల్డ్‌లో ప్రతి క్రియేటివ్ స్కిల్‌కి ప్లాట్‌ఫారమ్ ఉంది — యూట్యూబ్, ఓటీటీ, కాంటెంట్ ప్రొడక్షన్, షార్ట్ ఫిలిమ్స్.
టాలెంట్‌కి స్పేస్ ఉంది, నెట్‌వర్క్ అవసరం మాత్రమే.

అందుకే ఆర్గ్యుమెంట్ కాకుండా ఎక్స్‌ప్లనేషన్ ఇవ్వాలి. “నాకు సినిమా అంటే ఇంట్రెస్ట్ కాదు, రెస్పాన్సిబిలిటీ కూడా ఉంది” అని చూపించు.
వర్క్ ఎథిక్ చూపించు.
వాళ్లు డౌట్ అవుతారు కానీ స్లోగా ట్రస్ట్ బిల్డ్ అవుతుంది.

పేరెంట్స్‌కి ఎఫర్ట్ చూపించాలి, ఈగో కాదు.
ఎందుకంటే వాళ్లు ఒప్పుకోరు ఎందుకంటే లవ్ ఎక్కువ, ట్రస్ట్ తక్కువ కాదు.
ట్రస్ట్ ప్రూవ్ చెయ్యాలి — కాన్సిస్టెన్సీతో, పేషెన్స్‌తో.

ఇది కూడా రిమెంబర్ చెయ్: ఒక పాయింట్‌లో వాళ్లు కూడా డ్రీమర్స్ ఉండేవాళ్లు. లైఫ్ సర్కంస్టాన్సెస్ వాళ్లను ప్రాక్టికల్ చేశారు.
కానీ నువ్వు డ్రీమ్‌తో ప్రాక్టికల్ అవ్వగలవు.
సినిమా ఫీల్డ్ డేంజరస్ కాదు, కేర్‌లెస్ అప్రోచ్ డేంజరస్.

కాబట్టి ప్రూవ్ దెమ్ రాంగ్ కాదు, షో దెమ్ హౌ.
వాళ్ల ఫియర్స్‌ని డిఫీట్ చెయ్యడం కాదు, వాళ్లకు కరేజ్ ఇవ్వడం.
బికాజ్, చివర్లో వాళ్లు కూడా ప్రౌడ్ అవ్వాలనుకుంటారు — “మా కొడుకు / మా కూతురు రిస్క్ తీసి సక్సెస్ అయ్యాడు.”

మరిన్ని రిలేషన్‌షిప్ టిప్స్ కోసం మా ఇతర ఆర్టికల్స్ చదవండి